Acıtmak..

Çocukların vicdan duyguları genellikle gelişmemiş olur. Birbirlerinin canlarını yakarak eğlenirler. Küçükken bunu bana da yapan olmuştu. Ne zaman karşılık vermeyi düşünsem aklıma hep annem geldi. Bana kızar, bu davranışıma üzülür diye değil. Annem beni sevdiği için gelirdi aklıma. Bana birşey olsa nasıl üzülür bildiğim için. Canım acısa, canı acırdı onun için. İşte bu yüzden birine zarar vermek istediğim de aklıma hep şu gelirdi: "Onun da annesi var. Onu seven birileri var." Bu yüzden kimseyi acıtamazdım.

Büyüdüm. İnsanlar vicdan sahibi olmuşlardı. Ama insan kötü bir varlık. Kirlenmiş, iğrenç birşey. Acı veriyor olmaktan, acıtmaktan zevk alıyor. Üstelik her zaman fiziksel acı vermiyor daha kötüsü. "Taşlar ve sopalar kemiklerimi kırar ama sözler beni derinden yaralar." Burada birşeyden bahsetmezsem olmaz. Yemekteyiz'i ilk izlediğimde kurgu olduğuna emindim. "Bu kadar olamaz" diyordum. Geçenlerde anladım ki, kurguya falan asla ihtiyaç yok. İnsanlar o kadar kötü ki.. Birbirlerini acıtmak için yer arıyorlar. Birilerinin onlara kötü olun demesine asla ve asla gerek yok. 

İnsanlar cidden kötü varlıklar, evet. Birini acıtarak zevk alan başka bir varlık olduğunu zannetmiyorum. Aslanlar bir ceylanı kovalayıp da yiyince o narin canlının yenmesinden tiksiniyor, aslanlara kızıyoruz da hayvan en azından bunu besin için yapıyor. Sizin bahaneniz ne insanlar? Hiç bir bahaneniz yok. Sadece insansınız diye bunu yapıyorsunuz. Bizi de seven birileri var, bizim de annemiz var. Kötülüğünüz avuçlarımı kanatıyor ey insanlar...