Bu aralar..

Mutluyum ben. Çok mutluyum. Hayat bazen öyle iğrenç görünüyor ki gözüme kelimeler kifayetsiz kalıyor. Sanki güneş hiç açmayacak gibi. Sanki biri kabuk bağlayan bütün yaraları deşiyor gibi. Ama hep inanıyorum ve kendime güç verebiliyorum artık. "Bu bir süreç, hepsi bitecek" diyebiliyorum. Hayatımdaki herşey ufak ufak düzene oturuyor. Bütün olumsuzluklar gidiyor sanki yavaş yavaş. Belki de hayat o kadar adaletsiz değildir? Adaletli ya da değil, mutluyum ben, çok mutluyum:)

Tatilden döndüm döneli yaz bitmiş, son bahar gelmiş gibi geliyor bana. Okula son kez dönüyorum ha? Vay be. O kadar garip geliyor ki. İlkokulun ilk günleri bile aklımda pırıl pırıl duruyorken hem de:) Çağrıbey'deki ilk günümü hatırlıyorum. Dört yıl bir asır sürecek gibi gelmişti bana. Ve şimdi bitiyor öyle mi? Garip birşey şu zaman dedikleri şey yahu, sevdiğin herşey bitiyor falan. Yerdeniz de bitti bak. Ged'in ellerinin ellerimden kayıp gittiğini hissettim desem manyak olduğumu düşünür müsünüz acaba? Prison Break de bitti mesela. Bir boşlukta hissettim kendimi aslında. Harry'nin de son filmi çekildikten sonra sanki tamamen beni bırakmış gibi olacak şeklinde salak bir hissim var mesela bir de benim. Ama hâlâ inancım var benim. Okumadığım bir sürü güzel kitap, izlemediğim bir sürü güzel film ve dizi var. Onlar da bitecek ve yenileri olacak. Her zaman iyiler vardır. Belki o ara tanışmamışsın, tanışıyorsun ve seviyorsun falan. Her zaman iyiler vardır, ve hep olacak:)

Dün Lunaparkta saçma sapan şeylere bindim ayrıca. Yükseklik korkusu bile beni durduramıyorsa artık, dünyada korkacağım çok az şey kalmış demektir. (Bakınız: Büyük konuşmaktan çekinerek, yuvarlak ifadeler kullanmak) Neyse işte bu yaptığım insanlık için küçük ama benim için büyük bir adımdı. Ayrıca hayatımı güzel yapan herkes, tapıyorum be size, insan bu kadar mı sever yahu:)

O değil de hayat o kadar da adaletsiz değil, cidden bak:)